Koh Phangan

Bangkok vinden we toch te druk en we besluiten dat we toe zijn aan zon, zee, strand, even lekker bijkomen en echt het ultieme vakantiegevoel hebben! Na een zoektocht op google komt Rub met een leuk voorstel: Koh Phangan, een eiland in het Zuiden van Thailand. We boeken een vlucht en kopen tickets voor de Ferry en bus en we smeren 'm uit Bangkok.

Na anderhalf uur vliegen komen we aan op Surat Thani, daar worden we met de bus naar een Pier gebracht en daar stappen we op de Ferry. Na een dagje reizen, komen we aan op Koh Phangan. We stappen van de Ferry en we lopen met ons inmiddels wat zwaardere backpacks op onze rug richting ons resortje. Tijdens het lopen denken we allebei hetzelfde: hmm, toch niet het rustige eiland waar we op hadden gehoopt maar we zijn allebei moe dus waarschijnlijk voelt het morgen anders.

Ons resort is prima, een leuk bamboe-tuinsetje voor ons huisje en een lekker groot bed en een hele chille grote badkamer van natuursteen! Als je naar buiten kijkt krijg je toch wel het gevoel dat je gewoon midden in de jungle staat door alle natuur om ons heen, heerlijk! 'S avonds verkennen we het eiland een beetje en komen we eigenlijk al gauw tot de conclusie dat de sfeer op het eiland toch wel wat weg heeft van het party gedeelte van Chersonissos, zitten we niet heel erg op te wachten want we zijn al bijna bejaard en dat stappen dat houden wij toch niet meer vol joh. (Jullie begrijpen dat alles wat Roos schrijft, genomen moet worden met een vrachtwagen zout he).

We huren in Koh Phangan twee dagen een scooter en wouw, wat zie je dan toch dat het eiland eigenlijk ook prachtig is! De eerste dag rijden we richting het Westen en we hebben eigenlijk helemaal geen plan van waar we heen gaan. We volgen bordjes met waterfall erop en we komen uiteindelijk uit op een soort van natuurpark en handgemaakte schommel van hout waar net de zon op schijnt bij de ingang, nodigt ons uit om van de scooter af te stappen en om toch maar eens een kijkje te gaan nemen. Er komt een man op ons af en nodigt ons uit om verder te komen, hij leidt ons naar de watervallen, ik heb hier een lekkere duik genomen en Ruben speelde mijn fotograaf toen ik super mooi stond te poseren onder de waterval die keihard op mijn kop kletterde en ik bijna mijn bikini verloor. Toen we waren afgekoeld, liepen we terug naar beneden en hebben we nog een praatje gemaakt met de man, blijkt dus dat hij dat hele park zelf heeft gebouwd, echt heel bewonderenswaardig! Op dat park heb ik kennisgemaakt met mijn inmiddels lievelingsdrankje: kokoswater van een verse kokosnoot die zo patsboem voor je neus word opengehakt, hopsakee rietje erin en slurpen maar.

Ook de tweede dag dat we een scooter hebben gehuurd ontdekken we de mooiste plekjes op het eiland, nog meer watervallen, een bar met uitzicht over de zee en we ontdekken een heerlijk strandje met een helderblauwe zee waar het lekker rustig is en daar planten we ons voor die middag neer.

Graag ga ik even wat dieper in over het (scooter) verkeer in Thailand want ik heb me toch een partijtje mijn ogen uitgekeken en met samengeknepen bille(tjes) achterop gezeten bij ons Rub. IEDEREEN op Koh Phangan rijdt scooter maar dan ook echt IEDEREEN. Oma met haar boodschappentas vol aan de ene arm en kleinkind tussen de benen voorop, allebei zonder helm. Kinderen van 10 jaar wederom zonder helm of iets van beschermende kleding of schoenen. Gezinnen, kind van 3 tussen de benen van papa, papa aan het stuur, mama achterop en nog een kleine baby in de draagzak en wederom allemaal ZONDER helm. Ik, dames en heren, vond het toch echt een beetje te zot voor woorden maar we hebben er toch ook wel om kunnen lachen. Die scooters gaan trouwens ook 100/ 120 km per uur he, en dan met stijgingen en dalingen van 18%!


De beruchte bergtocht.

De laatste dag in Koh Phangan hebben wij een berg beklommen, Rub had zin in wat avontuur en had een leuke berg gevonden.............. ik ging wel mee...............
Wij ' sochtends ontbijten, yoghurt met fruit en een rugzakje gepakt met twee flesjes water en twee appeltjes. Wij naar die berg gereden, scooter geparkeerd en hup daar gingen we. Ik was al snel een beetje moe en was dan ook blij dat Ruben even stopte omdat hij (dacht ik) ook even op adem moest komen. Maar nee, Ruben was aan het zoeken waar we moesten betalen want we hadden op dat moment de ingang bereikt...... Nou, oke, diepe zucht, kom op Roos, beetje bergbeklimmen kan je toch wel? Nou ik kan jullie vertellen, ik ben die bergtocht langzaam maar zeker veranderd van een mooie bloeiende lekker ruikende Roos naar een verlepte HELE prikkelbare zwetende stinkcactus. Ik liep maar te zuchten en te hijgen en het was zo warm en ik moest na elke paar meter dat we flink waren gestegen echt even stoppen, bij iedere steen waar ik op moest springen moest ik even stoppen om niet te wankelen en naar beneden te donderen en Ruben liep voor me uit te huppelen als een of andere behendige tarzan die dit elke dag deed. Ruben mij telkens aanmoedigen en zeggen; we zijn er bijna, kom op! En toen kwamen ze.... de bordjes.... nog 1.5 kilometer, nog een keer.. nog 1,5 kilometer, ik werd GEK, we hadden allebei maar een appel en het water was bijna op en wat nou als we zouden uitdrogen of verhongeren of opgegeten zouden worden door een monsterlijke spin? Te vaak Lord off the Rings gekeken denk ik... Nou, uiteindelijk de top bereikt, een prachtig uitzicht en twee Duitsers die helemaal naar boven waren gelopen om een joint te roken en vervolgens geen aansteker hadden (hahaha). Ik langzaam maar zeker bijgedraaid, appeltje gegeten en toen weer gedaald. Beneden nog een super mooie varaan/ leguaan, we wisten het niet precies gezien. Uiteindelijk toch 9 kilometer gelopen en allebei trillende spaghettibeentjes door het krachtzetten. Ik nog even met Ruben mijn gedrag geëvalueerd onder het genot van een colaatje en een wederom prachtig uitzicht en toch tot de conclusie gekomen dat het kwam door de zware ochtend die ik heb gehad door de verrassing die ik aantrof in mijn schoen die dag. Ik wilde mijn Vans aantrekken en ik kreeg mijn voet er niet helemaal in, ik belandde op iets zachts en glibberigs met mijn grote teen dus ik kijken, ZIT ER EEN KIKKER IN MIJN SCHOEN. Ik gillen en naar Ruben gerend die mij vervolgens een aansteller noemde en in eerste instantie weigerde de kikker uit mijn schoen te verwijderen. Nou, toen ik besloot om dan maar op mijn slippers de berg op te gaan, heeft hij uiteindelijk de kikker toch maar weggejaagd. Nou, mijn hart maakt dan toch wel een sprongetje hoor, dat doet niet iedere man voor zijn meisje.

Tussen mij en Rub gaat het goed, het is heerlijk om dit met zijn tweetjes te kunnen doen en om deze ervaring met elkaar te kunnen delen. We hebben inmiddels de afspraak dat ik de oren van zijn kop mag kletsen om mijn informatie kwijt te kunnen en dat hij dan net mag doen alsof hij luistert. Zo kan ik mijn ei kwijt en zo komt hij toch lekker tot zijn rust. In die zin zijn we soms wel echt de grootste tegenpolen maar gelukkig zien we daar beide de humor ook wel van in. Ook hebben we afgesproken dat we nog maar drie keer per dag tegen onszelf in de spiegel mogen zeggen hoe bruin we wel niet zijn... we moeten ook weer niet TE ijdel worden he. O ja, Ruben heeft inmiddels wel zijn tolerantiegrens bereikt wat betreft de begroeting van de Thaise mens, elke dag 100 keer: KAP KUN KAAAAAAA op een heel vervelende toonhoogte eist nu toch wel echt zijn tol. Ruben vindt het niet meer leuk.

De foto's bij dit verslag volgen nog, het lukt nog even niet met het overzetten van camera naar telefoon!

Ons volgende avontuur is Koh Lanta, hier volgt snel een verslag over!